EPILOOG

Lieve, lieve Brrruja,
Zondag op de wandeling leek het even mis te lopen toen de mensen die jou gereserveerd hadden niet kwamen opdagen. Gelukkig waren Tom en Karen onmiddellijk bereid om je een definitieve thuis te geven. Danny kon het huisbezoek nog diezelfde avond doen en zo kwam het dat je gisterenavond al naar je nieuwe plekje kon vertrekken.

Je hebt in je jonge leventje al zoveel meegemaakt. Je werd waarschijnlijk geboren op het erf van een Spaanse galguero en al heel snel gedumpt omdat je niet goed genoeg was voor de jacht. Zo belandde je in de Perrera (een dodingsstation van de Spaanse staat) van Sevilla. Toen Patricia te weten kwam dat er in Sevilla meer dan 30 Galgo's in verschrikkelijke omstandigheden in de perrera en in een zigeunerkamp verbleven werd er via de website een noodoproep gelanceerd. Gelukkig waren heel wat mensen bereid om te helpen en werd er geld ingezameld. In januari van dit jaar kwam je met pijnlijke ontstoken poten en een zwaar gekwetste staart in het opvangcentrum El Galgo Senior in Campello terecht. Je was graatmager en je ogen hadden alle glans verloren. Toen na een tijdje de huid van je staart loskwam was een amputatie de enige optie.

Bijna een jaar later zat je nog steeds bij Patricia in het opvangcentrum. Daarom beslisten we om precies jou in opvang te nemen. Van een leven tussen een grote groep honden op de berg naar ons huis met een kleine tuin, het was een hele verandering. Cora, Lula en Tundra en ook de terriers Fosfor en Folly namen je heel snel op in onze roedel en maakten de aanpassing een stuk gemakkelijker dan ik verwacht had.

Vanaf nu moet je echt op eigen houtje verder en het zal weer een hele stap zijn. Je bent nu de enige hond en je zal moeten leren samenleven met de 5 fretjes van Karen en Tom.

Lieve Bruja, je hebt nu eindelijk je eigen Thuis, ik wens jou en Karen en Tom het allerbeste toe. Net zoals zovele andere Galgootjes verdien je een warme mand en heel, heel veel knuffels.


Er is een plekje in mijn hart dat hou ik heel speciaal voor jou!Ik mis je nu al,

Martine

Zaterdag 10 december 2011: ANY EXISTENCE DEPRIVED OF FREEDOM IS A KIND OF DEATH

Vandaag neem ik op mijn manier afscheid van Bruja, ik neem haar mee naar het hondenlosloopgebied in Zonhoven. Voor ze naar haar nieuwe thuis vertrekt willen we haar toch tenminste één keer, in volle vrijheid, laten lopen. Bruja is nu precies 3 weken bij ons en we hebben in die tijd zo'n goede band opgebouwd dat het moet lukken om haar los te laten. Ik ben er zeker van dat ze terugkomt als ik haar roep. Het gebied is 6,5 ha groot dus het wordt een bijna onmogelijke zaak om haar daar te vangen als ze zich niet wilt laten aanlijnen. Natuurlijk gaan Tundra, Lula en Cora ook mee. De terriers laat ik vandaag thuis, een groep van 6 lijkt me nu net iets teveel.

Als we binnen de omheining zijn laat ik eerst Cora en Tundra los, dan pas Bruja. Lula hou ik voorlopig nog even aan de lijn, ze kan tijdens het spelen nogal dominant uit de hoek komen. Bruja loopt een eindje vooruit en blijft dan twijfelend staan. "Vooruit meisje, ga maar!". Ze zet een rustig galopje in en gaat Cora en Tundra achterna. Ik laat haar een tijdje spelen en snuffelen en roep haar dan: "Brrruja". Ze draait zich om en in 3 grote sprongen staat ze bij mij. Ik prijs haar de hemel, geef haar een koekje als beloning en laat haar weer gaan. Uit de struiken duikt er plots een zwartbruin Pinschertje op, in de verte hoor ik iemand roepen: "Zorro... Zorro!". En ik die dacht dat alleen windhonden stoppen in hun oren hebben ;-). Mijn windekindjes kennen kleine zwartbruine hondjes en ik heb er het volste vertrouwen in dat ze het kleintje niet voor een konijn aanzien. Ze spelen eventjes met Zorro maar beslissen dan dat snuffelen en over de heide rennen toch veel fijner is. Ik roep Bruja een paar keer bij me en elke keer komt ze gehoorzaam naar me toe. Zonder iets te zeggen slaan we een paadje in (we doen dat wel vaker om de honden te leren dat zij op ons moeten letten en niet andersom). Bruja heeft goed opgelet, ze komt ons onmiddellijk achterna. Terug aan de poort laat ze zich gewillig aanlijnen. Ook deze test heeft ze weer goed doorstaan. Ik ben fier op haar!

Woensdag 7 december 2011: PARTING IS SUCH SWEET SORROW

Ik beken, ik heb mijn blogje de laatste dagen wat verwaarloosd maar eigenlijk valt er niet zoveel te vertellen. Bruja heeft zich zo goed aangepast dat het me soms nog nauwelijks opvalt dat ze hier is.
Ze draait mee in de routine van ons huishouden of ze hier al jaren is. Ze weet nu precies op welke plekje zij eten krijgt, ze kent de kleren die ik aandoe om te gaan wandelen, ze doet braaf nog een plasje voor ik naar het werk vertrek. Af en toe komt ze een dikke knuffel halen, dan roffelt haar korte staartje op en neer. Ze draait zich nu ook op haar rug als ik haar in de mand wil strelen. Met gekke geluidjes geeft ze aan dat ze het fijn vind. Sinds een paar dagen zie ik haar ook af en toe met een tennisbal of een ander speeltje rondlopen.
Gisteren ondernam Bruja heel moedig een poging om met Folly, mijn Manchester terrierteefje te spelen. Omdat Folly doof is had ze Bruja niet horen aankomen. Toen Bruja met een grote tijgersprong bovenop Folly terechtkwam kreeg ze er duchtig van langs. Bruja had zich duidelijk niet aan zo'n felle uitval verwacht en uit pure frustratie begon ze te graven in de berg kastanjebladeren die ik zo netjes bij elkaar geharkt had. De bladeren vlogen alle kanten uit. Big Fun! Het duurde niet lang of onze knotsgekke Tundra kwam meedoen. Ze sprongen van het terras af midden in de berg, blaften en hapten in de bladeren om daarna met een grote hap bladeren in hun mond door de tuin te racen. Op 5 minuten tijd lagen de kastanjeblaren weer door de hele tuin verspreid. Het was de eerste keer dat ik haar zo zag spelen en ik heb er zo van genoten.
Zondag gaat Bruja mee naar de wandeling in Gingelom. Als alles goed gaat vertrekt ze dan ook naar haar nieuwe thuis. Zij is er klaar voor, daar ben ik zeker van maar ik kijk er met gemengde gevoelens tegenaan...

Donderdag 1 december 2011: BRRRUJA

Brrruja, ik noem haar nu zo om verwarring te vermijden. Onze honden kunnen er niet meer aan uit; CorA, LUla, TUndA en BrUjA. Het klinkt allemaal hetzelfde voor hen. Daarom noem ik haar nu BRRRuja, met een rollende Franse 'R'. Nu weet ze tenminste dat ik het tegen haar heb. Glenn noemt haar Blacky maar dat vind ik absoluuut geen optie;-)
's Avonds neem ik haar mee naar de hondenschool. Normaal gezien ga ik 's donderdags met de terriers agility trainen. Maar het regent pijpenstelen dus ik doe ze daar absoluut geen plezier mee. Het wedstrijdseizoen is nu toch gedaan dus een keertje meer of minder trainen maakt niet uit. We beslissen om vroeg te gaan omdat het er dan nog niet zo druk is.
Bruja gedraagt zich weer voorbeeldig. Ik had eigenlijk ook niks anders verwacht. Ze laat zch door iedereen aanhalen en laat de andere honden gewillig aan haar ruiken. Ze zoekt de andere honden niet echt op maar dat is alleen maar een voordeel. Wat heb je nu aan een hond die flipt telkens hij een andere hond ziet. Geduldig wacht ze tot we weer naar huis gaan, ze zeurt niet, ze piept niet, ze jankt niet.
Een beetje verder zitten een paar mensen met een jonge jachthond. Hij blaft en jankt de hele tijd tot een van de instructeurs ingrijpt en hen duidelijk maakt dat ze dit gedrag niet mogen tolereren. Ik zou het van mijn honden ook niet dulden maar het valt me toch weer op hoe gewillig en rustig Bruja is. Wie zich over haar ontfermt en er correct mee omgaat heeft een perfecte kameraad aan BRRRuja.
Als we thuiskomen is er mail van Patricia om te zeggen dat er mensen geïnteresseerd zijn in Bruja. Ik ben zo ongelooflijk blij want ze verdient het zo. Als er een hond is waarvan ik zeker ben dat het moet lukken dan is het Bruja wel.