Lieve, lieve Brrruja,
Zondag op de wandeling leek het even mis te lopen toen de mensen die jou gereserveerd hadden niet kwamen opdagen. Gelukkig waren Tom en Karen onmiddellijk bereid om je een definitieve thuis te geven. Danny kon het huisbezoek nog diezelfde avond doen en zo kwam het dat je gisterenavond al naar je nieuwe plekje kon vertrekken.
Je hebt in je jonge leventje al zoveel meegemaakt. Je werd waarschijnlijk geboren op het erf van een Spaanse galguero en al heel snel gedumpt omdat je niet goed genoeg was voor de jacht. Zo belandde je in de Perrera (een dodingsstation van de Spaanse staat) van Sevilla. Toen Patricia te weten kwam dat er in Sevilla meer dan 30 Galgo's in verschrikkelijke omstandigheden in de perrera en in een zigeunerkamp verbleven werd er via de website een noodoproep gelanceerd. Gelukkig waren heel wat mensen bereid om te helpen en werd er geld ingezameld. In januari van dit jaar kwam je met pijnlijke ontstoken poten en een zwaar gekwetste staart in het opvangcentrum El Galgo Senior in Campello terecht. Je was graatmager en je ogen hadden alle glans verloren. Toen na een tijdje de huid van je staart loskwam was een amputatie de enige optie.
Bijna een jaar later zat je nog steeds bij Patricia in het opvangcentrum. Daarom beslisten we om precies jou in opvang te nemen. Van een leven tussen een grote groep honden op de berg naar ons huis met een kleine tuin, het was een hele verandering. Cora, Lula en Tundra en ook de terriers Fosfor en Folly namen je heel snel op in onze roedel en maakten de aanpassing een stuk gemakkelijker dan ik verwacht had.
Vanaf nu moet je echt op eigen houtje verder en het zal weer een hele stap zijn. Je bent nu de enige hond en je zal moeten leren samenleven met de 5 fretjes van Karen en Tom.
Lieve Bruja, je hebt nu eindelijk je eigen Thuis, ik wens jou en Karen en Tom het allerbeste toe. Net zoals zovele andere Galgootjes verdien je een warme mand en heel, heel veel knuffels.
Er is een plekje in mijn hart dat hou ik heel speciaal voor jou!Ik mis je nu al,
Martine
Zaterdag 10 december 2011: ANY EXISTENCE DEPRIVED OF FREEDOM IS A KIND OF DEATH
Vandaag neem ik op mijn manier afscheid van Bruja, ik neem haar mee naar het hondenlosloopgebied in Zonhoven. Voor ze naar haar nieuwe thuis vertrekt willen we haar toch tenminste één keer, in volle vrijheid, laten lopen. Bruja is nu precies 3 weken bij ons en we hebben in die tijd zo'n goede band opgebouwd dat het moet lukken om haar los te laten. Ik ben er zeker van dat ze terugkomt als ik haar roep. Het gebied is 6,5 ha groot dus het wordt een bijna onmogelijke zaak om haar daar te vangen als ze zich niet wilt laten aanlijnen. Natuurlijk gaan Tundra, Lula en Cora ook mee. De terriers laat ik vandaag thuis, een groep van 6 lijkt me nu net iets teveel.
Als we binnen de omheining zijn laat ik eerst Cora en Tundra los, dan pas Bruja. Lula hou ik voorlopig nog even aan de lijn, ze kan tijdens het spelen nogal dominant uit de hoek komen. Bruja loopt een eindje vooruit en blijft dan twijfelend staan. "Vooruit meisje, ga maar!". Ze zet een rustig galopje in en gaat Cora en Tundra achterna. Ik laat haar een tijdje spelen en snuffelen en roep haar dan: "Brrruja". Ze draait zich om en in 3 grote sprongen staat ze bij mij. Ik prijs haar de hemel, geef haar een koekje als beloning en laat haar weer gaan. Uit de struiken duikt er plots een zwartbruin Pinschertje op, in de verte hoor ik iemand roepen: "Zorro... Zorro!". En ik die dacht dat alleen windhonden stoppen in hun oren hebben ;-). Mijn windekindjes kennen kleine zwartbruine hondjes en ik heb er het volste vertrouwen in dat ze het kleintje niet voor een konijn aanzien. Ze spelen eventjes met Zorro maar beslissen dan dat snuffelen en over de heide rennen toch veel fijner is. Ik roep Bruja een paar keer bij me en elke keer komt ze gehoorzaam naar me toe. Zonder iets te zeggen slaan we een paadje in (we doen dat wel vaker om de honden te leren dat zij op ons moeten letten en niet andersom). Bruja heeft goed opgelet, ze komt ons onmiddellijk achterna. Terug aan de poort laat ze zich gewillig aanlijnen. Ook deze test heeft ze weer goed doorstaan. Ik ben fier op haar!
Woensdag 7 december 2011: PARTING IS SUCH SWEET SORROW
Ik beken, ik heb mijn blogje de laatste dagen wat verwaarloosd maar eigenlijk valt er niet zoveel te vertellen. Bruja heeft zich zo goed aangepast dat het me soms nog nauwelijks opvalt dat ze hier is.
Ze draait mee in de routine van ons huishouden of ze hier al jaren is. Ze weet nu precies op welke plekje zij eten krijgt, ze kent de kleren die ik aandoe om te gaan wandelen, ze doet braaf nog een plasje voor ik naar het werk vertrek. Af en toe komt ze een dikke knuffel halen, dan roffelt haar korte staartje op en neer. Ze draait zich nu ook op haar rug als ik haar in de mand wil strelen. Met gekke geluidjes geeft ze aan dat ze het fijn vind. Sinds een paar dagen zie ik haar ook af en toe met een tennisbal of een ander speeltje rondlopen.
Gisteren ondernam Bruja heel moedig een poging om met Folly, mijn Manchester terrierteefje te spelen. Omdat Folly doof is had ze Bruja niet horen aankomen. Toen Bruja met een grote tijgersprong bovenop Folly terechtkwam kreeg ze er duchtig van langs. Bruja had zich duidelijk niet aan zo'n felle uitval verwacht en uit pure frustratie begon ze te graven in de berg kastanjebladeren die ik zo netjes bij elkaar geharkt had. De bladeren vlogen alle kanten uit. Big Fun! Het duurde niet lang of onze knotsgekke Tundra kwam meedoen. Ze sprongen van het terras af midden in de berg, blaften en hapten in de bladeren om daarna met een grote hap bladeren in hun mond door de tuin te racen. Op 5 minuten tijd lagen de kastanjeblaren weer door de hele tuin verspreid. Het was de eerste keer dat ik haar zo zag spelen en ik heb er zo van genoten.
Zondag gaat Bruja mee naar de wandeling in Gingelom. Als alles goed gaat vertrekt ze dan ook naar haar nieuwe thuis. Zij is er klaar voor, daar ben ik zeker van maar ik kijk er met gemengde gevoelens tegenaan...
Donderdag 1 december 2011: BRRRUJA
Brrruja, ik noem haar nu zo om verwarring te vermijden. Onze honden kunnen er niet meer aan uit; CorA, LUla, TUndA en BrUjA. Het klinkt allemaal hetzelfde voor hen. Daarom noem ik haar nu BRRRuja, met een rollende Franse 'R'. Nu weet ze tenminste dat ik het tegen haar heb. Glenn noemt haar Blacky maar dat vind ik absoluuut geen optie;-)
's Avonds neem ik haar mee naar de hondenschool. Normaal gezien ga ik 's donderdags met de terriers agility trainen. Maar het regent pijpenstelen dus ik doe ze daar absoluut geen plezier mee. Het wedstrijdseizoen is nu toch gedaan dus een keertje meer of minder trainen maakt niet uit. We beslissen om vroeg te gaan omdat het er dan nog niet zo druk is.
Bruja gedraagt zich weer voorbeeldig. Ik had eigenlijk ook niks anders verwacht. Ze laat zch door iedereen aanhalen en laat de andere honden gewillig aan haar ruiken. Ze zoekt de andere honden niet echt op maar dat is alleen maar een voordeel. Wat heb je nu aan een hond die flipt telkens hij een andere hond ziet. Geduldig wacht ze tot we weer naar huis gaan, ze zeurt niet, ze piept niet, ze jankt niet.
Een beetje verder zitten een paar mensen met een jonge jachthond. Hij blaft en jankt de hele tijd tot een van de instructeurs ingrijpt en hen duidelijk maakt dat ze dit gedrag niet mogen tolereren. Ik zou het van mijn honden ook niet dulden maar het valt me toch weer op hoe gewillig en rustig Bruja is. Wie zich over haar ontfermt en er correct mee omgaat heeft een perfecte kameraad aan BRRRuja.
Als we thuiskomen is er mail van Patricia om te zeggen dat er mensen geïnteresseerd zijn in Bruja. Ik ben zo ongelooflijk blij want ze verdient het zo. Als er een hond is waarvan ik zeker ben dat het moet lukken dan is het Bruja wel.
's Avonds neem ik haar mee naar de hondenschool. Normaal gezien ga ik 's donderdags met de terriers agility trainen. Maar het regent pijpenstelen dus ik doe ze daar absoluut geen plezier mee. Het wedstrijdseizoen is nu toch gedaan dus een keertje meer of minder trainen maakt niet uit. We beslissen om vroeg te gaan omdat het er dan nog niet zo druk is.
Bruja gedraagt zich weer voorbeeldig. Ik had eigenlijk ook niks anders verwacht. Ze laat zch door iedereen aanhalen en laat de andere honden gewillig aan haar ruiken. Ze zoekt de andere honden niet echt op maar dat is alleen maar een voordeel. Wat heb je nu aan een hond die flipt telkens hij een andere hond ziet. Geduldig wacht ze tot we weer naar huis gaan, ze zeurt niet, ze piept niet, ze jankt niet.
Een beetje verder zitten een paar mensen met een jonge jachthond. Hij blaft en jankt de hele tijd tot een van de instructeurs ingrijpt en hen duidelijk maakt dat ze dit gedrag niet mogen tolereren. Ik zou het van mijn honden ook niet dulden maar het valt me toch weer op hoe gewillig en rustig Bruja is. Wie zich over haar ontfermt en er correct mee omgaat heeft een perfecte kameraad aan BRRRuja.
Als we thuiskomen is er mail van Patricia om te zeggen dat er mensen geïnteresseerd zijn in Bruja. Ik ben zo ongelooflijk blij want ze verdient het zo. Als er een hond is waarvan ik zeker ben dat het moet lukken dan is het Bruja wel.
Maandag 28 november 2011: MONDAY MORNING
Bruja heeft nu al 2 nachten braafjes in de living bij de andere honden geslapen. Vandaag laat ik haar voor het eerst ook overdag, als ik ga werken, in de living. Ik zorg er voor dat er zeker niks rondslingert dat absoluut niet kapot mag maar ik leg ook speciaal een paar oude dingen op tafel om haar uit te lokken.
Als ik 's middags thuis kom, komt ze me vrolijk tegemoet gehuppeld. Haar korte stompstaartje gaat als een trommelstokje heen en weer. Eigenlijk best gemakkelijk zo'n kort staarje. Nadat ik de honden buiten gelaten heb, inspecteer ik de woonkamer. De kranten op de salontafel, de houtblokken aan het kacheltje, het pluchen beertje op de stoel, het oude laken op de tafel, het ligt er nog allemaal zoals ik het 's morgens heb achtergelaten. Voor ik terug naar het werk vertrek, geef ik ze alle zes een dikke koek. Dat hebben ze wel verdiend. Ze kijken me een beetje verbaasd na. Hoe, ga jij nu weeral weg? Ik weet het jongens, maar ik moet nu eenmaal gaan werken!
Wie Bruja adopteert, krijgt de ideale familiehond, daar ben ik nu wel zeker van. Het is een grote Galgo maar het lijkt wel of ze dit zelf beseft want ze is zo voorzichtig in haar bewegingen. Ze loopt netjes mee aan de riem, zonder te trekken. Ze is helemaal niet angstig. In al mijn 'hondenjaren' heb ik zelden zo'n stabiele hond gezien en dat vind ik toch zeker een pluspunt voor een hond die in ons drukke Belgiëlandje moet wonen. Bruja kan perfect met andere honden samenleven, zelfs kleintjes. Alleen haar reactie op katten kan ik niet testen maar ik vermoed dat dit geen probleem is. Ze is superzindelijk en als je haar de tijd geeft om aan te passen aan de gewoontes van het huis, dan doet ze alles netjes buiten. In het begin moest ik tamelijk lang met haar de tuin in maar nu heeft ze al begrepen dat ze op vste tijden haar behoefte moet doen. Wie voor dit meisje kiest, krijgt er een heel brave, een heel lieve en heel trouwe huisgenoot bij, dat staat vast.
Na het werk neem ik haar mee voor een kort autoritje. In plaats van het bos hier om de hoek kiezen we een plekje dat op een 10-tal minuutjes rijden ligt. Tijdens het ritje is ze weer zenuwachtig, ze hijgt de hele tijd. Ze wordt niet ziek maar het geeft haar om de één of de andere reden veel stress. Het wandelen gaat prima, ze ontspant helemaal. Terwijl de 2 terriers heen en weer racen, loopt ze netjes naast me mee aan de riem. Op de terugrit hetzelfde scenario. Ik vraag me af wat er allemaal door haar mooie, zwarte hoofdje gaat, wie weet wat ze allemaal heeft meegemaakt.
's avonds loopt er een mail van Patricia binnen om te zeggen dat er al 3 adoptieaanvragen binnen zijn. Ik ben heel, heel blij maar ook en beetje teleurgesteld want jammer genoeg is er geen enkele aanvraag voor Bruja bij. Ik begrijp het niet goed want dit is er toch weer eentje uit de duizend. Ik weet het, ze heeft veel littekens en een kort staartje maar dan kan toch niet de reden zijn om dit Galgaatje geen kans te geven.
Zondag 27 november 2011: DIERENHAPPENING DEEL 2
Als we om 10 u aankomen op de Dierenhappening slenteren er al enkele vroege vogels door de gangen. Cora, Lula, Tundra en Bruja weten precies waar we moeten zijn. Ze weten de EGS-stand al goed te vinden.
In de loop van de voormiddag wordt het steeds drukker. Cora en Lula zoeken een veilig plaatsje in de stand op. In de gangen is het nu zo druk dat ze er onmogelijk nog kunnen rondlopen. Lula komt alleen nog onder de tafel uit piepen als ze kinderstemmetjes hoort.
De ganse dag door praat ik met mensen die ofwel een windhond willen adopteren of die meer willen weten over het opvangcentrum in Spanje. De belangstelling is enorm, dit had ik niet verwacht.
Onze honden laten zich weer van hun beste kant zien maar ik merk dat ze moe worden. De drukte eist z'n tol. Hun enthousiasme vermindert met het uur. We doen een zakje koekjes open en zetten dat op de hoek van de tafel zodat de mensen hun koekjes kunnen geven. Het trukje werkt, ze staan weer alert te kijken.
Om 6 uur beginnen we op te ruimen. Ik denk dat we allemaal even moe zijn, zowel wij als de honden. Om stipt 7 uur rijden we weg op de parking. Meteen als we thuiskomen krijg ik een mail van Patricia. De eerste adoptieaanvraag is binnen! Het geeft een goed gevoel.
In de loop van de voormiddag wordt het steeds drukker. Cora en Lula zoeken een veilig plaatsje in de stand op. In de gangen is het nu zo druk dat ze er onmogelijk nog kunnen rondlopen. Lula komt alleen nog onder de tafel uit piepen als ze kinderstemmetjes hoort.
De ganse dag door praat ik met mensen die ofwel een windhond willen adopteren of die meer willen weten over het opvangcentrum in Spanje. De belangstelling is enorm, dit had ik niet verwacht.
Onze honden laten zich weer van hun beste kant zien maar ik merk dat ze moe worden. De drukte eist z'n tol. Hun enthousiasme vermindert met het uur. We doen een zakje koekjes open en zetten dat op de hoek van de tafel zodat de mensen hun koekjes kunnen geven. Het trukje werkt, ze staan weer alert te kijken.
Om 6 uur beginnen we op te ruimen. Ik denk dat we allemaal even moe zijn, zowel wij als de honden. Om stipt 7 uur rijden we weg op de parking. Meteen als we thuiskomen krijg ik een mail van Patricia. De eerste adoptieaanvraag is binnen! Het geeft een goed gevoel.
Zaterdag 26 november 2011: DIERENHAPPENING
Om half 10 vertrekken we richting Grenslandhallen voor de Dierenhappening. Afgelopen donderdag hebben we samen met Karlien de EGS-stand opgebouwd. Het zag er allemaal heel netjes uit en ik ben heel benieuwd of we veel reacties zullen krijgen. Gisteren, vrijdag, hebben Karlien en Monique de stand bemand. Vandaag gaan Cora, Lula, Tundra en ook Bruja mee. Het is de bedoeling dat ze ons helpen om de problematiek van de Galgo's in Spanje onder de aandacht te brengen.
In de auto op weg naar de Dierenhappening merk ik dat Bruja hijgt en zenuwachtig is. Ze is het autorijden niet gewoon. Daar moet ik volgende week echt werk van maken. Korte ritjes met de auto, zo'n 5 à 10 minuutjes, en dan een lange wandeling zodat ze ervaart dat autorijden altijd tot iets plezierigs leidt.
Als we in de Grenslandhallen aankomen is Karlien al volop bezig om de stand in orde te brengen. Cora, Lula, Tundra en Bruja gaan voorlopig in de ren. Ze kijken me een beetje verveeld aan. Moeten wij nu echt heel de dag hier zitten? Wij zouden veel liever gaan wandelen!
Het duurt niet lang of de eerste bezoekers komen er aan en dan volgen de knuffels en aaitjes elkaar op. De honden genieten van alle aandacht terwijl wij met de bezoekers praten. Glenn en ik vangen de mensen op bij de honden om hen uitleg te geven over de Galgo's en adoptie. Karlien vangt de mensen die iets willen kopen of die ons willen steunen op in de shop. Ze is al vaker bij Pat op de berg geweest en kan de bezoekers vertellen hoe het er "op de berg" aan toe gaat.
2 Studenten die een eindwerk over de windhonden in Spanje willen maken bezoeken onze stand en luisteren geïnteresseerd naar Karlien. Het doet me plezier dat ook jonge mensen hier mee bezig zijn. We krijgen ook het bezoek van een prachtige Oehoe, een jonge uil die honden gewoon is. Hij laat de honden gewillig aan zijn veren ruiken. Ik krijg toch even kippenvel want met het jachtinstinct van onze Tundra weet je maar nooit. Maar ook Tundra is onder de indruk van deze enorme vogel en komt heel voorzichtig eens ruiken.
In de namiddag is er een gezellige drukte. We laten Cora en Lula vrij rondlopen in de gang. Ze zijn de perfecte ambassadeurs voor El Galgo Senior. Daar kunnen wij met onze uitleg niet tegen op. Ze vleien zich tegen de mensen aan en vragen om knuffels en aandacht. Ze houden iedereen tegen die aan onze stand voorbij wil gaan ;-) De kinderen vinden het geweldig.
Lula is een echte kindervriend. Als ze een kinderstemmetje hoort gaat ze er op af. Een klein meisje dat bang is van honden wil, nadat ik haar een koekje heb laten geven, niet meer weg van Lula. Ik ben best wel fier op mijn honden. Ook Bruja, die tenslotte nog maar 6 dagen bij ons is gedraagt zich voorbeeldig. Als we haar mee naar buiten nemen voor een plasje loopt ze zelfverzekerd door de massa volk. Ze is helemaal niet onder de indruk of bang. Ik zie heel wat honden van bezoekers een heel ander gedrag vertonen, zenuwachtig hijgen, sleuren en trekken aan de riem, blaffen en uithalen naar andere honden. Als ik het zo allemaal bekijk dan ben ik er van overtuigd dat Bruja er weer eentje uit de duizend is. Ze is een perfecte huishond en als er eentje het spreekwoordelijke "gouden mandje" verdient, dan is zij het wel.
's Avonds zijn ze alle 4 doodmoe. Ze vallen als een blok in slaap bij het houtkacheltje. We krijgen het niet over ons hart om Bruja in de bench te zetten en we beslissen om haar in de living te laten slapen bij de anderen.
In de auto op weg naar de Dierenhappening merk ik dat Bruja hijgt en zenuwachtig is. Ze is het autorijden niet gewoon. Daar moet ik volgende week echt werk van maken. Korte ritjes met de auto, zo'n 5 à 10 minuutjes, en dan een lange wandeling zodat ze ervaart dat autorijden altijd tot iets plezierigs leidt.
Als we in de Grenslandhallen aankomen is Karlien al volop bezig om de stand in orde te brengen. Cora, Lula, Tundra en Bruja gaan voorlopig in de ren. Ze kijken me een beetje verveeld aan. Moeten wij nu echt heel de dag hier zitten? Wij zouden veel liever gaan wandelen!
Het duurt niet lang of de eerste bezoekers komen er aan en dan volgen de knuffels en aaitjes elkaar op. De honden genieten van alle aandacht terwijl wij met de bezoekers praten. Glenn en ik vangen de mensen op bij de honden om hen uitleg te geven over de Galgo's en adoptie. Karlien vangt de mensen die iets willen kopen of die ons willen steunen op in de shop. Ze is al vaker bij Pat op de berg geweest en kan de bezoekers vertellen hoe het er "op de berg" aan toe gaat.
2 Studenten die een eindwerk over de windhonden in Spanje willen maken bezoeken onze stand en luisteren geïnteresseerd naar Karlien. Het doet me plezier dat ook jonge mensen hier mee bezig zijn. We krijgen ook het bezoek van een prachtige Oehoe, een jonge uil die honden gewoon is. Hij laat de honden gewillig aan zijn veren ruiken. Ik krijg toch even kippenvel want met het jachtinstinct van onze Tundra weet je maar nooit. Maar ook Tundra is onder de indruk van deze enorme vogel en komt heel voorzichtig eens ruiken.
In de namiddag is er een gezellige drukte. We laten Cora en Lula vrij rondlopen in de gang. Ze zijn de perfecte ambassadeurs voor El Galgo Senior. Daar kunnen wij met onze uitleg niet tegen op. Ze vleien zich tegen de mensen aan en vragen om knuffels en aandacht. Ze houden iedereen tegen die aan onze stand voorbij wil gaan ;-) De kinderen vinden het geweldig.
Lula is een echte kindervriend. Als ze een kinderstemmetje hoort gaat ze er op af. Een klein meisje dat bang is van honden wil, nadat ik haar een koekje heb laten geven, niet meer weg van Lula. Ik ben best wel fier op mijn honden. Ook Bruja, die tenslotte nog maar 6 dagen bij ons is gedraagt zich voorbeeldig. Als we haar mee naar buiten nemen voor een plasje loopt ze zelfverzekerd door de massa volk. Ze is helemaal niet onder de indruk of bang. Ik zie heel wat honden van bezoekers een heel ander gedrag vertonen, zenuwachtig hijgen, sleuren en trekken aan de riem, blaffen en uithalen naar andere honden. Als ik het zo allemaal bekijk dan ben ik er van overtuigd dat Bruja er weer eentje uit de duizend is. Ze is een perfecte huishond en als er eentje het spreekwoordelijke "gouden mandje" verdient, dan is zij het wel.
's Avonds zijn ze alle 4 doodmoe. Ze vallen als een blok in slaap bij het houtkacheltje. We krijgen het niet over ons hart om Bruja in de bench te zetten en we beslissen om haar in de living te laten slapen bij de anderen.
Maandag 21 november 2011: I DON'T LIKE MONDAYS!
Maandagmorgen! Ik open mijn ogen en herinner me onmiddellijk dat Bruja gisteren hier aangekomen is. Ze slaapt beneden in de bench. We hebben haar de ganse nacht niet gehoord. Ze is als een blok in slaap gevallen en heeft de hele nacht doorgeslapen zonder een kik te geven. Ik sluip op m'n tenen naar beneden en doe het deurtje van de bench open. Rekkend en strekkend komt ze uit de bench en ja, voor het eerst zie ik haar kleine staartje kwispelen. Het geeft me zo een goed gevoel. Wat is er nu mooier om een maandagmorgen te beginnen dan de vriendschap van dit Galgomeisje. Ik neem haar mee de tuin in maar het lukt me niet om haar te overtuigen een plasje te doen. Dan maar eerst eten. Ze duwt haar neus in de kom en wil dan bij de anderen gaan kijken. Een diep gegrom klinkt uit alle potten. Ze knabbelt dan maar een beetje op een paar brokken, meer om mij plezier te doen dan van de honger, denk ik. Na het eten terug de tuin in en dit keer hebben we meer succes...
Jammer genoeg is het maandag en moet ik gaan werken. Bruja moet terug de bench in. Ik zet Cora in de bench naast haar zodat ze niet alleen is. Elke komt onder de middag naar huis om ze buiten te laten.
Zondag 20 november 2011: BLACK IS BEAUTIFUL
Zondag 20 november: eindelijk is het zo ver! We rijden richting Zaventem om Bruja op te halen. Alhoewel dit niet de eerste keer is voel ik toch de zenuwen in mijn keel. Hoe zal ze er uit zien? Heb ik er wel goed aan gedaan? Wat als ze angstig is? Hoe zal mijn meute haar ontvangen? Glenn ziet het, zoals altijd, allemaal wel zitten en stelt me gerust.
Gelukkig zijn we goed op tijd vertrokken want in Zaventem aangekomen zien we op de infoborden dat de vlucht 35 min eerder land dan gepland. Anja en Anneke die Kiara komen ophalen zijn ook al daar. En Vicky die speciaal van Gent is afgekomen om de adoptiepapieren in orde te brengen. Even later komt ook Anne-Marie, die Simo komt ophalen, er aan. Gespannen houden we deuren in de gaten. Wat duurt het lang!
Daar zijn ze dan! In de verte zie ik Marie-José aankomen. 2 Stewards duwen de kar met de boxen van Simo, Kiara en 'onze' Bruja. Van dan af gaat het snel. De stewards laden de boxen af en een hoop mensen verzamelt zich rond ons. Iedereen is nieuwsgierig en wil de geschiedenis van deze honden weten. Ik gluur in de boxen, ... het blonde snuitje van Kiara, ... het ruige kopje van Simo en ... het pikzwarte hoofd van Bruja. Heel voorzichtig, pootje per pootje komt ze uit de box. Ze kijkt eens verbaasd om zich heen en ziet Kiara staan. Ze wrijft haar hoofd tegen het hoofd van Kiara en snuift haar geur op. Toch iets bekends en vertrouwds in deze wirwar van mensen en honden. Misschien verbeeld ik het me maar het lijkt alsof ze afscheid nemen van elkaar. Ze is mooi, veel mooier dan op de foto's van de website. Haar korte stompstaartje is best wel schattig. De vele littekens op haar lichaam verraden een zwaar verleden maar ze heeft haar vertrouwen in de mensen niet verloren. Ze duwt haar hoofd in mijn handen en wil gestreeld worden. Ik knuffel haar en vertel haar dat we er alles aan gaan doen om een goede thuis voor haar te vinden.
Thuisgekomen laten we haar kennismaken met de andere honden. Fosfor en Folly, mijn 2 terriertjes zijn eerst aan de beurt. Fosfor vindt het meteen allemaal goed. Zolang het maar meisjes zijn kan hij er best mee leven. Folly die doof is en nogal angstig blaft een paar keer naar Bruja. Bruja negeert haar en Folly geeft het blaffen al snel op. Misschien is ze het al gewoon dat er regelmatig nieuwelingen bijkomen of misschien is het omdat Bruja, net zoals zij, zwart is. After all 'black is beautiful!'. Eén voor één laten we nu ook Cora, Tundra en Lula binnen. Nieuwsgierig besnuffelen ze de nieuwkomer. Bruja reageert precies zoals ik het wil. Ze vermijdt oogcontact en laat zich rustig besnuffelen. Lula, die net zoals Bruja uit het dodingsstation van Sevilla komt, schijnt haar toch niet te herkennen.
Omdat we haar niet kunnen overtuigen om een plasje in de tuin te doen beslissen we om een wandeling te maken. Bruja is helemaal niet angstig maar veiligheidshalve doe ik haar toch een U-lead aan. Ze loopt rustig mee aan de leiband, durft nog niet goed te snuffelen en kijkt verbaasd naar de capriolen van Tundra.
's Avonds gaat ze de bench in voor de nacht. Vaste regel in huize Kraewinkels: nieuwkomers gaan in de bench tot we zeker weten dat ze zich goed gedragen als we ze alleen laten. Ze is moe, het was een zware dag voor haar. Met een diepe zucht valt ze in slaap...
Gelukkig zijn we goed op tijd vertrokken want in Zaventem aangekomen zien we op de infoborden dat de vlucht 35 min eerder land dan gepland. Anja en Anneke die Kiara komen ophalen zijn ook al daar. En Vicky die speciaal van Gent is afgekomen om de adoptiepapieren in orde te brengen. Even later komt ook Anne-Marie, die Simo komt ophalen, er aan. Gespannen houden we deuren in de gaten. Wat duurt het lang!
Daar zijn ze dan! In de verte zie ik Marie-José aankomen. 2 Stewards duwen de kar met de boxen van Simo, Kiara en 'onze' Bruja. Van dan af gaat het snel. De stewards laden de boxen af en een hoop mensen verzamelt zich rond ons. Iedereen is nieuwsgierig en wil de geschiedenis van deze honden weten. Ik gluur in de boxen, ... het blonde snuitje van Kiara, ... het ruige kopje van Simo en ... het pikzwarte hoofd van Bruja. Heel voorzichtig, pootje per pootje komt ze uit de box. Ze kijkt eens verbaasd om zich heen en ziet Kiara staan. Ze wrijft haar hoofd tegen het hoofd van Kiara en snuift haar geur op. Toch iets bekends en vertrouwds in deze wirwar van mensen en honden. Misschien verbeeld ik het me maar het lijkt alsof ze afscheid nemen van elkaar. Ze is mooi, veel mooier dan op de foto's van de website. Haar korte stompstaartje is best wel schattig. De vele littekens op haar lichaam verraden een zwaar verleden maar ze heeft haar vertrouwen in de mensen niet verloren. Ze duwt haar hoofd in mijn handen en wil gestreeld worden. Ik knuffel haar en vertel haar dat we er alles aan gaan doen om een goede thuis voor haar te vinden.
Thuisgekomen laten we haar kennismaken met de andere honden. Fosfor en Folly, mijn 2 terriertjes zijn eerst aan de beurt. Fosfor vindt het meteen allemaal goed. Zolang het maar meisjes zijn kan hij er best mee leven. Folly die doof is en nogal angstig blaft een paar keer naar Bruja. Bruja negeert haar en Folly geeft het blaffen al snel op. Misschien is ze het al gewoon dat er regelmatig nieuwelingen bijkomen of misschien is het omdat Bruja, net zoals zij, zwart is. After all 'black is beautiful!'. Eén voor één laten we nu ook Cora, Tundra en Lula binnen. Nieuwsgierig besnuffelen ze de nieuwkomer. Bruja reageert precies zoals ik het wil. Ze vermijdt oogcontact en laat zich rustig besnuffelen. Lula, die net zoals Bruja uit het dodingsstation van Sevilla komt, schijnt haar toch niet te herkennen.
Omdat we haar niet kunnen overtuigen om een plasje in de tuin te doen beslissen we om een wandeling te maken. Bruja is helemaal niet angstig maar veiligheidshalve doe ik haar toch een U-lead aan. Ze loopt rustig mee aan de leiband, durft nog niet goed te snuffelen en kijkt verbaasd naar de capriolen van Tundra.
's Avonds gaat ze de bench in voor de nacht. Vaste regel in huize Kraewinkels: nieuwkomers gaan in de bench tot we zeker weten dat ze zich goed gedragen als we ze alleen laten. Ze is moe, het was een zware dag voor haar. Met een diepe zucht valt ze in slaap...
Abonneren op:
Posts (Atom)